Inclusie, dat betekent inclusief. Inclusief iedereen, niemand uitgezonderd. Iedereen mag meedoen, ieders bijdrage is even waardevol. Inclusie is de opvolger van diversiteit. Diversiteit, meer dan 1 soort. Dus meer dan alleen mannen, hetero’s of moslims. En Inclusie is dan het toverwoord om alle ongelijkheid op te lossen.
Ik heb moeite met Inclusie. Omdat inclusie te vaak gebruik wordt als dekmantel om het niet over de verschillen te hebben. Om het moeilijke gesprek uit de weg te gaan omdat iemand zich dan oncomfortabel zou kunnen gaan voelen. Inclusie is dan het toverwoord om veel te praten en niets te doen
Wij waren gevraagd om twee workshops te geven voor het vrouwennetwerk van een van een grote corporate op de Amsterdamse Zuidas. Maar het moest wèl inclusief zijn. We mochten het nergens over hebben en zeker mannen in de zaal mochten zich niet ongemakkelijk gaan voelen. En dat zou wel kunnen gebeuren als we de geldende norm, wit-fit-man, ter discussie zouden stellen. En ja, als mannen zich ongemakkelijk gaan voelen dan haken ze af. Herkenbaar voor vrouwen. Massa’s vrouwen haken af omdat ze op hun werk ongemakkelijk voelen, doordat ze niet gezien, gehoord of gerespecteerd worden.
Natuurlijk vinden mannen het ongemakkelijk, natuurlijk hebben ze geen zin om hun machtige positie af te staan aan vrouwen, natuurlijk zijn met name middelmatige mannen daar bang voor en voelen ze zich gediscrimineerd. Vaak hoor ik ambitieuze mannen verzuchten dat alle posities in raden van toezicht nu naar vrouwen gaan, en dat dat niet eerlijk is. Tja, vroeger gingen ze automatisch naar mannen, dat was ook niet eerlijk. Dat dat voor de man in kwestie sneu is, is ook waar en dat hij zich daartegen verzet snap ik. Maar we hebben een achterstand in te halen en dan moet je onorthodoxe maatregelen nemen..
Ik denk eerlijk gezegd dat het een langdurige weg is mannen hierin mee te nemen. We doen dat al meer dan 50 jaar. En het schiet niet op. Niet omdat ze niet willen, maar omdat ze de urgentie niet voelen.
Natuurlijk zijn er ook veel mannen die wèl meedoen, die wegbereiders zijn, die hun kop uitsteken. Hulde aan die geweldige mannen zou ik zeggen!
Ik denk dat een kortere snellere weg is vrouwen zo te onderwijzen en te ondersteunen dat ze het op eigen kracht kunnen. Dat ze topfuncties gaan innemen, meepraten aan de belangrijkste tafels, en van binnenuit de cultuur, de norm veranderen.
Want die norm is het probleem, en die verander je alleen als er genoeg zijn die niet aan die norm voldoen. En laten we nu kunnen putten uit een reservoir van miljoenen goed opgeleide vrouwen, hoe hoopvol is dat!
Vréneli Stadelmaier
